Home | Rubriche | Dialetto e Tradizione | L'è le óndese, ma sarìa mezdì – Di Cornelio Galas

L'è le óndese, ma sarìa mezdì – Di Cornelio Galas

Bèm, no me par che le boléte le sia cambiàe tant tra n'ora en pù e n'ora en mém. Tra l'alter l'è anca aumentàe. E alora me sa che tant no s'è sparmià en tuti sti ani…

image

Bom dì. Tuti bèm? Tuti for dal lèt? A parte la rogna del coronavirus, se sa.
Bèm. Alóra sé pronti per enviàr via, come l'otóber de l'am passà, la solita rumba. Che l'è quéla de l'orolòi tirà endrìo de n'ora. Semper che l'aveghe fat... o ve sé desmentegài?
En pratica da chì a qualche dì – dipende da quant che ghe se vòl per abituarse – quando encontré qualchedùm no parleré pù del temp, dei fioi, del solito ambaradam.
No, tacheré subit col solit: «L'è vèra che l'è le óndese, ma tut mal sarìa zà mezdì. Ora de disnàr, oscia».
E la istessa roba stasera. «L'è vera che l'è le òndese, ma sarìa zà mezanòt, ora de nar a dormir».
 
Ensoma, per farla corta, vèi fàm prima dela nòva ora. Vèi sòm prima de mezanòt. E cosìta per tute le altre robe che èrem abituai a far prima de tirar endrìo l'orolòi.
En rebaltóm che ogni àm l'arìva, precìs come le tàsse da pagar, la piòza quando s'ha desmentegà l'ombrèla, o quèl che nel moment sbaglià el te smonta le bosìe.
Cossa se pòl fàr? Gnent. No gh'è propri gnènt da far.
Per qualche dì (na stimàna per zerti) sarém sbalonài e seiterém a dir: «L'è le óndese ma sarìa...».
 
A dirla tuta, en sto giro, de solit ghe guadagna quei che no i se leverìa mai su dal lèt la matina.
N'ora en pù tra linzòi, cuèrte e cosìni... vòt méter?
E sti chì, del rest, l'è quei che va a dormir prima del solit. Propri per no perder que l'ora en pù de sòm.
Pò, però, gh'è anca quei che, vèrs le óndese de matina, per no sbagliarse, i tàca a meter su l'aqua de la pasta e el padelìm del ragù. Perché, come se dìs, la bàte. E 'l stómech no l'ha tirà endrìo l'orolòi.
E gh'è ancora, quei che per no sbagliarse del tut, i tèi l'orolòi come... l'era prima de sta doménega.
Cosita i sa semper che ora che... la sarìa se...
 
Volé che ve dìga la mia? No, càvoi mei. Massì dai che ve la digo.
No so, me par che sta storia de cambiar l'ora a so temp l'è stada enventada per sparmiar su la luce no? O sbaglio?
Bèm, no me par che le boléte le sia cambiàe tant tra n'ora en pù e n'ora en mém.
Tra l'alter l'è anca aumentàe e alora me sa che tant no s'è sparmià en tuti sti ani.
Però me vèi dei dubi: vòt veder che l'è tuta colpa del fato che, dàmela tòmela, passà i primi embambolamenti, torném tuti quanti a far le istésse robe de prima senza vardàr l'orolòi co la nòva ora?
 
Per dir: a nar a dormir (e quindi a tegnir empizà televisiom e luci) anca dopo l'una de nòt, che tanto sarìa al massimo la vècia mezanòt? O méter su l'aqua de la pasta a l'una de dopodisnàr... che tanto sarìa apena apena mezdì?
Quel che me preocupa de pù però l'è che sta nòva ora la ghe dà pù temp... a quei che dovrìa – secondo le nove regole – nar a cà col «cuèrta fòch» quel per el coronavirus.
Sèrei ale dése de sera i bar? Va bém, tanto sarìa come se i serés ale... óndese.
E se ciàva se 'l virus el gà n'ora en pù de prima per nar en giro, cramento.

Condividi con: Post on Facebook Facebook Twitter Twitter

Subscribe to comments feed Commenti (0 inviato)

totale: | visualizzati:

Invia il tuo commento comment

Inserisci il codice che vedi sull' immagine:

  • Invia ad un amico Invia ad un amico
  • print Versione stampabile
  • Plain text Versione solo testo

Pensieri, parole, arte

di Daniela Larentis

Parliamone

di Nadia Clementi

Musica e spettacoli

di Sandra Matuella

Psiche e dintorni

di Giuseppe Maiolo

Da una foto una storia

di Maurizio Panizza

Letteratura di genere

di Luciana Grillo

Scenari

di Daniele Bornancin

Dialetto e Tradizione

di Cornelio Galas

Orto e giardino

di Davide Brugna

Gourmet

di Giuseppe Casagrande

Cartoline

di Bruno Lucchi

L'Autonomia ieri e oggi

di Mauro Marcantoni

I miei cammini

di Elena Casagrande