Basta en tochét de plastica – Di Cornelio Galas
728px-Open-a-Door-with-a-Credit-Card-Step-2-preview

La me fà ‘n dì la spósa:
«Tèi, hat sentì ala televisiom quanti ladri che gh’è en giro? L’è propri ‘n caso che no i sia ancora vegnui a trovarne. Che po’ el digo tuti i dì a tì e a to fiòl de no lassar averta la porta de soto. Che ‘n dì o l’alter ne i trovém en casa con tuta sta delinquenza che ghè ‘n giro. E tut mal sarìa forsi el caso de far qualcos per quela porta che zamài no serve gnanca na spalàda per butarla zo: basta che ‘l cagnòt el ghe daga en colp co le zàte…»
Ogni dì l’era quela. Ogni volta che gh’era sul foi de cà netàe dai ladri tachéva via sta sólfa.
Fin quando, stuf e agro de ste litanìe, ho ciapà el sach en zima e som nà da un che vende ste porte… che ghe gnanca cole canonàe – i dìs nela reclam – te le buti zo.
I m’ha spiegà tut per bem. El perché, el percome. Ensoma, son vegnù su le sóe:
«Va bem – gò dit – dai che metem su sta porta blindada a prova de calcagièra, bombe, tir che dovèssa sbagliar stràa… e soratut dei ladri neh.»
I vèi a misurar. Po’, dopo en par de disgnoti, el me fa l’om dele porte blindae:
«Eh, me sà che dovrém anca far mistéri da murador, scortar sta pareàna… massa larga.»
E mi: «Alora la vegnerà a costar de pu enmagino…»
«No, no, dopo ne metém d’acordo, ma varda che per ste robe chi te ciàpi endrìo co la pensióm metà dei soldi spendùi en dese ani… L’è n’afare farlo adès co ste agevolaziom.»
Entant che penso se durerò ancora dese ani per averghe endrio i soldi, n’operaio el varda le piastrèle…
«Eh me sà che dovrèm farghe na zonta per nar a livel.»
Mì tàso: «Afàri lori – digo tra de mi – no te volerai miga che sbassa tuta la casa per nar al livel de le piastrele…»
Ariva ‘l dì dei laòri. E per la prima volta (avràla ciapà na pàca ‘n testa?) la spósa no la dìs gnent anca se gh’è polver dapertut e l’è en nar avanti e endrìo de zent che sporca, e se porta drìo pacièca en casa.
Che de solit se mi no vago denter en casa zopegando per tor le pianèle… l’è zìghi che i sènte da chì fim a Bolzam, se ‘l vent el va en sù. E da chi, da Vignole, fim a Verona, se ‘l và en zo.
Tut mal, dai, ala fim vei fora anca en bel laorét, dai.
Quando te seri la porta te par de seràr quele caseforti dei cine, quele grose che ghe se vol la combinazion prima, e na bela forza dopo…
Po’ te sènti: «Cloch» propri cosita, quando te sèri.
Tèi, l’è blindada la porta, no l’è miga en zugàtol come quela de prima. Te te senti pu sicur anca na volta dénter casa.
Come dir: voi veder ades cossa che fà i ladri. Perché ghè anca el spionzìm no? Te poi anca saludarli, farghe l’ociét, torli en giro se de là i scominzia i ruscàr.
«Dai, prové a vegnir denter adès se sé boni, dai che voi veder come fé…».
Passa ‘na stimana, ne pàssa doe, passa ‘n més, ne passa trei. Tut bem.
«Vist? Bastéva poch per star en paze… se no gh’ero mi però a darte ‘n butom saressem ancora chì con quela portèla dal pit…» – la me fa la spósa vardandome da sora en zo anca se l’è pu picola de mi.
Ma se sa, mai dir gàt se no te l’hai més nel sach.
E difati, eco che ve conto come l’è nada a finir.
En dì ném a magnar na piza. Tuti convinti che l’altro (l’altra) el gàbia en borsa o nele scarsèle o ‘n dove osc’ia el voleva (doveva) méterle, le ciàve de sta porta che no se squassa gnanca co la bomba atomica.
Quando se ariva la sera tardi scominziém tuti e doi a palparne.
No per far quele robe che pensé, per zercar ste ciavi ‘cramento. La spósa a ‘n zerto punto la rebalta tut quel che la gà nela borsa.
E no ve digo quanta roba vei fora. Mi nel borsèl gò sol i ociai, el telefonim e el portafòi… fago prima.
Gnènt: le ciàvi no le salta for.
Se scominzia a pensar subit al fiòl. Ma quel… come semper l’è nà a Trent dai so amizi de l’università.
Zamai el starà anca su a dormir dopo esser nà al concerto (i ghe ciàma così adès nar a done… boh), e per de pù… sì l’ha lassà chì anca el telefonim (chi no gà testa gà la benzina de la me auto…) quel… diaolporco… se ‘l sènte sonar anca chi fòra quando provém a ciamarlo.
A sto punto provo a pensar de tor na scala, de nar a l’alteza de na finestra, de spacar el vedro… e entànt che penso a questo me vegnirìa da dirghe a la spósa:
«Tèi, ma le finestre no le è miga blindàe… come la meténte se i ladri i vei co na scala? Ma per fortuna capìsso subit che no l’è el caso de nar su le scale. L’ultima volta che ho sbianchezà som cascà zo come ‘n broz.
E da alora, quando cambia el temp, me vèi semper fora en mal de schena da …
Gnent da far. Scominzio a pensar anca al cagnot porèto. El dovrìa nar a far i so bisogni a st’ora, ciapar i so bei biscoti de premi che l’aspeta subit dopo…
«Ma cossa pensit al cagnot che sem serài foraaaaa!» – La gòsa la spósa.
E alora me decido. Ciamo i pompieri. Come i sente la me voze (con tute quele volte che i ciamévo a tute le ore dal giornal…) i me riconòss e – no savendo che son en pensióm – i me risponde.
«No, niente da segnalare Galas.» E i mete zo.
Alora ritelefono. E ghe conto tut. Me sento come en bocia che ghe sta contando a so pare che l’ha sfracassà la machina.
No, pezo, come n’embranà, n’imbezìle. Seràrse fòra… seràrse fora: ma se pòl?
«Appena arriva il mio sostituto al centralino vengo su e vediamo cosa si può fare.»
La spósa entant l’è agitada. La telefona a so mama:
«Ma sat cossa l’ha combinà me marì? No, vara … mi vegno su da ti a Trent. Ades vei anca i pompieri. I taierà la porta co la fiama osidrica me sa… T’enmaginit che casim? E dopo? Dormir co la porta averta? No, vegno su. Lasso chi quel deficiente de me marì…».
La vardo e ghe digo:
«Scolta, varda che anca ti t’hai lassà dénter le ciavi neh…»
La me varda come se coi oci la volés brusarme e dopo la se senta en machina. E la ghe telefona a no so amica. Contandoghe le stesse robe.
Ale tante ariva i pompieri. Ghe spiego tut. E ghe digo:
«Ma se pol averzela senza far tanti dani?»
Lori i me varda e, come el mecanico quando te ghe porti l’auto che sèita a smorzarse, el dis:
«Dipende, diamo un’occhiata. Ah, con quante mandate avete chiuso la porta?»
«Osc’ia, digo, me sa che l’ho seràda e basta. Ero de corsa. Me som desmentegà le ciavi e anca de droparle me sa…»
I pompieri i gà na casseta de atrezi. Grossa. Ma vedo che no i la caga gnanca.
Um de lori el tira fora na carta de plastica, quele tipo bancomat per capirne, el la mete nele sfrìse e…oh, la porta la se daverze.
Mi i vardo come se i fùs dei ànzoi pena vegnui zo dal zél a salvarme.
Ghe ofrirìa la zena, soldi, tut quel che i vol… e enveze sti chì i scapa de corsa:
«Scusi, ma abbiamo un intervento urgente, buonasera.»
Resto lì davanti ala porta averta.
Ariva anca la spósa: «L’hai taiada co la fiama?»
«No, no, nem denter che te conto come i ha fat. Ah, almen en giro de ciàvi d’ora en poi l’è meio darghel a sta porta sat… vei che te conto come i ha fat.»